Author: دکتر سمیعی

 دیسک کمر چیست؟

دیسک‌های بین مهره‌ای ساختارهایی هستند که در ستون فقرات قرار دارند و نقش آنها جذب شوک و حرکت مهره‌ها به سمت جلو و عقب است. این دیسک‌ها از دو قسمت اصلی تشکیل شده‌اند: قسمت داخلی نرم و ژلاتینی به نام “نوکلئوس پولپوزوس” و قسمت خارجی سخت‌تر به نام “آنولوس فیبروزوس”. در شرایطی که این دیسک‌ها دچار آسیب شوند، می‌توانند باعث فشار به اعصاب و ایجاد درد در ناحیه کمر، گردن یا سایر قسمت‌های بدن شوند. مشکلات دیسک شامل پارگی دیسک (هرنی دیسک)، فشار دیسک بر اعصاب و التهاب می‌تواند به درد، بی‌حسی، ضعف عضلانی و محدودیت حرکت منجر شود.

دیسککتومی چیست؟

دیسککتومی از راه پوست چیست؟

چه زمانی دیسککتومی انجام می‌شود؟

دیسککتومی معمولاً زمانی انجام می‌شود که مشکلات دیسک کمر یا گردن با درمان‌های غیرجراحی مانند داروهای ضد درد، فیزیوتراپی، یا تزریق استروئید بهبود نیافته‌اند و بیمار همچنان از درد شدید رنج می‌برد. مهم‌ترین دلایلی که ممکن است به جراحی دیسککتومی نیاز باشد عبارتند از:

• درد مزمن و شدید که به داروها پاسخ نمی‌دهد.
• ضعف عضلانی و مشکلات حرکتی به دلیل فشار دیسک بر اعصاب.
• بی‌حسی یا سوزش در دست‌ها یا پاها که ناشی از فشردگی اعصاب است.
• از کار افتادگی دیسک که باعث ایجاد مشکلات جدی در عملکرد روزمره می‌شود.

انواع دیسککتومی

دیسککتومی به دو روش اصلی انجام می‌شود:

دیسککتومی باز

در این نوع جراحی، جراح با ایجاد یک برش بزرگ در ناحیه کمر یا گردن، به دیسک آسیب‌دیده دسترسی پیدا می‌کند. پس از برداشتن بخشی از دیسک یا کل آن، جراح ممکن است به جای دیسک برداشته شده، فضا را با مواد مصنوعی یا استخوانی پر کند. این روش بیشتر برای افرادی که نیاز به برداشتن قسمت بزرگی از دیسک دارند، استفاده می‌شود.

دیسککتومی میکروسکوپی

این روش جراحی با استفاده از میکروسکوپ انجام می‌شود و نیاز به برش کمتری دارد. جراح با استفاده از ابزارهای خاص و دوربین‌های میکروسکوپی، بخش آسیب‌دیده دیسک را برداشته و به اعصاب فشرده شده دسترسی می‌یابد. این روش معمولاً با خطرات کمتر و دوره بهبودی سریع‌تری همراه است.

روند جراحی دیسککتومی

جراحی دیسککتومی معمولاً تحت بی‌هوشی عمومی انجام می‌شود. جراح با ایجاد برش در ناحیه مورد نظر، به دیسک آسیب‌دیده دسترسی پیدا می‌کند. پس از برداشتن بخشی از دیسک یا کل آن، ممکن است فضایی برای کاهش فشار روی اعصاب ایجاد شود. در برخی موارد، جراح ممکن است از ابزارهایی برای تثبیت ستون فقرات استفاده کند.

مزایا دیسککتومی

• کاهش درد: هدف اصلی این جراحی کاهش درد شدید ناشی از فشار دیسک بر اعصاب است.
• افزایش حرکت: بسیاری از بیماران پس از عمل دیسککتومی بهبود قابل توجهی در حرکت‌پذیری ستون فقرات و کاهش محدودیت‌ها احساس می‌کنند.
• دوره بهبودی کوتاه‌تر (در روش میکروسکوپی): روش میکروسکوپی معمولاً با دوره بهبودی کوتاه‌تری همراه است.

معایب دیسککتومی

• عوارض جراحی: مانند هر جراحی دیگری، دیسککتومی نیز ممکن است با عوارضی مانند عفونت، خونریزی، آسیب به اعصاب یا مشکلات در تثبیت ستون فقرات همراه باشد.

• احتمال برگشت مشکل: در برخی موارد، مشکلات دیسک ممکن است دوباره ایجاد شود و نیاز به جراحی مجدد پیدا شود.
• دوره بهبودی: اگرچه دوره بهبودی در روش میکروسکوپی کوتاه‌تر است، اما به طور کلی بیماران نیاز به استراحت و فیزیوتراپی برای بازگشت به فعالیت‌های روزانه دارند.

مطالعه مقالات “اوزون تراپی” و “تنگی کانال نخاعی” می تواند برای شما مفید باشد.

بهبودی پس از دیسککتومی

بهبودی پس از جراحی دیسککتومی بسته به نوع جراحی و وضعیت جسمانی فرد می‌تواند متفاوت باشد. در روش میکروسکوپی، بیمار معمولاً بعد از چند روز قادر به بازگشت به فعالیت‌های سبک خواهد بود، در حالی که در روش باز، دوره بهبودی طولانی‌تر است و بیمار ممکن است چند هفته یا حتی چند ماه به استراحت نیاز داشته باشد.

نکات مهم در بهبودی

• استراحت و مراقبت: بیماران باید به توصیه‌های پزشک برای استراحت و جلوگیری از فشار بیش از حد بر روی ناحیه جراحی توجه کنند.
• فیزیوتراپی: پس از جراحی، فیزیوتراپی برای تقویت عضلات کمر و گردن و جلوگیری از بروز مشکلات جدید ضروری است.
• کنترل درد: استفاده از مسکن‌ها و درمان‌های تسکینی می‌تواند به کاهش درد کمک کند.

نتیجه‌گیری

دیسککتومی یک روش مؤثر برای درمان مشکلات دیسک کمر یا گردن است که در صورت عدم موفقیت درمان‌های غیرجراحی، می‌تواند به کاهش درد و بهبود حرکت بیمار کمک کند. هرچند این جراحی مزایای زیادی دارد، اما همچنان با خطراتی همراه است که باید با مشورت پزشک متخصص، گزینه درمانی مناسب انتخاب شود. انتخاب روش جراحی، نوع دیسککتومی و دوره بهبودی باید تحت نظر پزشک متخصص و با توجه به وضعیت بیمار انجام گیرد.

فتق دیسک و نقش دیسک‌های بین مهره‌ای

دیسک‌های بین مهره‌ای ستون فقرات ساختارهایی نرم و منعطف هستند که بین مهره‌ها قرار گرفته‌اند و به‌عنوان بالشتک عمل می‌کنند. این دیسک‌ها دو بخش اصلی دارند:

• آنولوس فیبروزوس: لایه بیرونی محکم و فیبری دیسک
• نوکلئوس پولپوزوس: هسته‌ی داخلی نرم‌تر و ژلاتینی

فتق دیسک زمانی رخ می‌دهد که نوکلئوس پولپوزوس از طریق شکاف یا ضعف در آنولوس فیبروزوس به بیرون رانده می‌شود. این پدیده می‌تواند عصب‌های نخاعی را تحت فشار قرار دهد و باعث درد، بی‌حسی، ضعف و دیگر علائم در نقاط مختلف بدن شود.

نوکلئوتومی چیست؟

نوکلئوتومی (Nucleotomy) روشی جراحی است که در آن بخشی از هسته‌ی دیسک بین مهره‌ای که به عصب فشار می‌آورد، برداشته می‌شود. هدف از این جراحی، کاهش فشار روی عصب‌های نخاعی و تسکین علائم ناشی از فتق دیسک است. نوکلئوتومی به دلیل کم‌تهاجمی بودن و دوره‌ی بهبودی سریع‌تر نسبت به جراحی‌های باز، یکی از گزینه‌های محبوب برای درمان فتق دیسک در بیمارانی است که به درمان‌های غیرجراحی پاسخ نداده‌اند.

انواع نوکلئوتومی

نوکلئوتومی به چند روش مختلف انجام می‌شود که در زیر به توضیح دو نوع اصلی آن می‌پردازیم:

1. نوکلئوتومی باز

در این روش، جراح با ایجاد یک برش کوچک به دیسک دسترسی پیدا می‌کند و بخشی از هسته دیسک (نوکلئوس) را که باعث فتق شده است، خارج می‌کند. این روش به نسبت روش‌های کم‌تهاجمی کمی تهاجمی‌تر است اما همچنان نسبت به جراحی‌های باز سنتی کمتر تهاجمی به‌شمار می‌آید.

2. نوکلئوتومی کم‌تهاجمی

در این روش از ابزارهای تخصصی و تکنولوژی‌های نوین استفاده می‌شود تا بدون نیاز به برش بزرگ و از طریق یک سوزن یا لوله باریک، بخش فتق شده‌ی دیسک برداشته شود. از جمله ابزارهای مورد استفاده در این روش می‌توان به لیزر، دستگاه‌های مکانیکی کوچک و امواج فرکانس رادیویی اشاره کرد. این روش به دلیل آسیب کمتر به بافت‌ها، بهبودی سریع‌تری دارد و بیمار می‌تواند زودتر به فعالیت‌های روزانه خود بازگردد.

لیزر نوکلئوتومی (PLDD)

لیزر نوکلئوتومی (PLDD) یک روش جراحی کم‌تهاجمی است که برای درمان فتق دیسک و مشکلات دیسکی دیگر استفاده می‌شود. این روش به‌خصوص برای بیمارانی مناسب است که به درمان‌های غیرجراحی مانند داروها و فیزیوتراپی پاسخ نداده‌اند.

مطالعه مقاله تزریق دیسکوژل میتواند برای شما مفید باشد.

نحوه انجام نوکلئوتومی کم‌تهاجمی

در نوکلئوتومی کم‌تهاجمی، جراح مراحل زیر را طی می‌کند:

1. بی‌حسی موضعی یا بیهوشی ملایم: برای کاهش درد در حین جراحی، از بی‌حسی موضعی یا بیهوشی سبک استفاده می‌شود.
2. استفاده از فلوروسکوپی: جراح با استفاده از تصویر‌برداری فلوروسکوپی، دقیقاً موقعیت دیسک را تشخیص داده و به کمک یک سوزن یا لوله‌ی نازک به دیسک دسترسی پیدا می‌کند.
3. خارج کردن بخشی از نوکلئوس: با استفاده از لیزر، امواج فرکانس رادیویی یا ابزارهای مکانیکی کوچک، بخشی از نوکلئوس پولپوزوس که به عصب‌ها فشار می‌آورد، برداشته می‌شود.
4. پایان جراحی: پس از خارج کردن بخش‌های فتق شده دیسک، جراحی به پایان می‌رسد و بیمار به سرعت به اتاق ریکاوری منتقل می‌شود.

مزایای نوکلئوتومی

نوکلئوتومی نسبت به جراحی‌های سنتی و باز برای درمان فتق دیسک، مزایای زیادی دارد. برخی از این مزایا عبارتند از:

1. کم‌تهاجمی بودن: عدم نیاز به برش‌های بزرگ و آسیب کمتر به بافت‌های اطراف.
2. دوره نقاهت کوتاه‌تر: بیماران به سرعت پس از جراحی می‌توانند به فعالیت‌های روزمره خود بازگردند.
3. عوارض کمتر: به دلیل عدم نیاز به جراحی باز، خطراتی مانند عفونت، خونریزی و آسیب به بافت‌های مجاور کاهش می‌یابد.
4. بی‌حسی موضعی: بسیاری از نوکلئوتومی‌ها تحت بی‌حسی موضعی انجام می‌شوند، که خطرات مرتبط با بیهوشی عمومی را کاهش می‌دهد.
5. نتایج سریع: بسیاری از بیماران پس از جراحی، کاهش درد و بهبود علائم را تجربه می‌کنند.

مطالعه مقاله اوزون تراپی میتواند برای شما مفید باشد.

معایب و محدودیت‌های نوکلئوتومی

با وجود مزایای زیاد، نوکلئوتومی محدودیت‌ها و معایبی نیز دارد که باید در نظر گرفته شود:

1. مناسب نبودن برای همه بیماران: این روش برای همه‌ی فتق‌های دیسک مناسب نیست. بیمارانی که فتق دیسک شدید یا مشکلات ساختاری جدی در ستون فقرات دارند، ممکن است به جراحی‌های پیچیده‌تری نیاز داشته باشند.
2. احتمال عود بیماری: در برخی موارد، ممکن است فتق دیسک مجدداً پس از جراحی ایجاد شود، به‌ویژه اگر بیمار تغییرات لازم در سبک زندگی خود مانند ورزش منظم و تقویت عضلات ستون فقرات را انجام ندهد.
3. نیاز به مهارت تخصصی: انجام موفقیت‌آمیز نوکلئوتومی نیاز به جراحان با تجربه و تجهیزات پیشرفته دارد.

مطالعه مقاله تنگی کانال نخاعی میتواند برای شما مفید باشد.

کاندیداهای مناسب برای نوکلئوتومی

افرادی که شرایط زیر را دارند ممکن است کاندیدای مناسبی برای نوکلئوتومی باشند:

• فتق دیسک خفیف تا متوسط که به درمان‌های غیرجراحی پاسخ نداده است.
• دردهای مزمن یا حاد که با درمان‌های دیگر بهبود نیافته است.
• عدم وجود مشکلات ساختاری جدی در ستون فقرات.

دوره بهبودی پس از نوکلئوتومی

بیماران پس از نوکلئوتومی به سرعت به زندگی عادی خود بازمی‌گردند. معمولاً نیاز به بستری در بیمارستان نیست و بیماران می‌توانند همان روز به خانه بازگردند. پزشک ممکن است برنامه‌های فیزیوتراپی یا تمرینات تقویتی عضلات را برای بهبود کامل توصیه کند. اجتناب از فعالیت‌های سنگین برای چند هفته پس از جراحی ضروری است.

جمع بندی

نوکلئوتومی یک روش جراحی کم‌تهاجمی و موثر برای درمان فتق دیسک است که به کاهش فشار روی عصب‌های نخاعی و بهبود درد و علائم ناشی از آن کمک می‌کند. با وجود مزایای فراوان، انتخاب روش جراحی مناسب بستگی به شرایط خاص هر بیمار دارد و باید با مشاوره‌ی پزشکی دقیق انجام شود. این روش به بیماران کمک می‌کند تا با کمترین میزان تهاجم بهبود یافته و به زندگی عادی خود بازگردند.

تنگی کانال نخاعی به وضعیتی اطلاق می‌شود که در آن فضای داخلی کانال نخاعی باریک می‌شود و به فشار بر روی نخاع و عصب‌های موجود در آن منجر می‌شود. این عارضه می‌تواند به دلایل مختلفی از جمله آرتروز، آسیب‌های ناشی از تصادف، یا تغییرات دژنراتیو در ستون فقرات ایجاد شود. علائم تنگی کانال نخاع شامل درد، بی‌حسی، ضعف عضلانی و مشکلات حرکتی است که می‌تواند به شدت بر کیفیت زندگی بیماران تأثیر بگذارد.

تزریق اپیدورال یک گزینه درمانی غیرجراحی است که می‌تواند به کاهش درد و التهاب در ناحیه نخاع کمک کند. این روش با هدف تسکین علائم ناشی از تنگی کانال نخاع، به بیماران این امکان را می‌دهد که فعالیت‌های روزمره خود را با راحتی بیشتری انجام دهند و به بهبود کیفیت زندگی آن‌ها منجر می‌شود.

تزریق اپیدورال

تزریق اپیدورال یک روش درمانی غیرجراحی است که برای کاهش درد و التهاب در ناحیه نخاع و اطراف آن انجام می‌شود. این روش معمولاً به‌منظور تسکین علائم مرتبط با شرایطی مانند تنگی کانال نخاع، دیسک‌های بین‌مهره‌ای، و دردهای عصبی استفاده می‌شود.

نحوه انجام تزریق اپیدورال

تزریق اپیدورال یک روش غیرجراحی است که به‌منظور کاهش درد و التهاب در ناحیه نخاع انجام می‌شود. این تزریق معمولاً در یک محیط پزشکی و تحت نظارت یک پزشک متخصص انجام می‌گیرد. در ادامه مراحل این فرایند توضیح داده شده است:

1. آماده‌سازی بیمار

• مشاوره اولیه: پزشک قبل از انجام تزریق، با بیمار مشورت کرده و تاریخچه پزشکی و علائم او را بررسی می‌کند.
• آزمایش‌های لازم: ممکن است بیمار نیاز به انجام آزمایش‌های خون یا تصویربرداری (مانند MRI یا CT) داشته باشد تا علت درد و شرایط پزشکی او بررسی شود.
• پوشش مناسب: بیمار ممکن است خواسته شود که لباس‌های راحت و آزاد بپوشد و ناحیه‌ای که قرار است تزریق انجام شود، باید در دسترس باشد.

2. انتخاب ناحیه تزریق

محل تزریق: تزریق اپیدورال معمولاً در ناحیه کمر (منطقه کمر) یا گردن (برای دردهای مربوط به گردن) انجام می‌شود. پزشک ناحیه‌ای را که قرار است تزریق انجام شود، مشخص می‌کند.

3. استریل کردن ناحیه

استریلیزاسیون: ناحیه‌ای که قرار است تزریق انجام شود، با استفاده از مواد ضدعفونی‌کننده استریل می‌شود تا خطر عفونت کاهش یابد.

4. تزریق دارو

• پوزیشن بیمار: بیمار معمولاً در یک وضعیت خاص نشسته یا دراز می‌کشد، به‌طوری‌که ناحیه تزریق به‌خوبی قابل دسترسی باشد.
• بی‌حسی موضعی: قبل از تزریق اصلی، پزشک ممکن است یک داروی بی‌حسی موضعی را برای کاهش درد در ناحیه تزریق استفاده کند.
• تزریق اپیدورال: سپس یک سوزن بلند و باریک به‌دقت به ناحیه اپیدورال (فضای اطراف نخاع) وارد می‌شود. پزشک ممکن است از فلوروسکوپی (تصویربرداری زنده) یا دیگر تکنیک‌های تصویربرداری برای دقت بیشتر استفاده کند.
• تزریق دارو: پس از ورود سوزن به مکان مناسب، دارویی که شامل کورتیکواستروئید و بی‌حس‌کننده موضعی است، به‌صورت داخل اپیدورال تزریق می‌شود.

5. پایان فرایند

• پایش بیمار: پس از تزریق، بیمار معمولاً برای مدت زمان کوتاهی تحت نظارت قرار می‌گیرد تا از عدم بروز عوارض جانبی اطمینان حاصل شود.
• دستورالعمل‌ها: پزشک به بیمار دستورالعمل‌هایی درباره فعالیت‌های بعد از تزریق، مانند استراحت و محدودیت‌های حرکتی، ارائه می‌دهد.

مزایای تزریق اپیدورال

تزریق اپیدورال یک روش مؤثر و غیرجراحی است که به دلیل مزایای متعدد آن مورد توجه قرار می‌گیرد. در ادامه، برخی از مزایای این روش درمانی ذکر شده است:

1. کاهش درد مؤثر: تزریق اپیدورال می‌تواند به‌طور قابل توجهی درد ناشی از مشکلاتی مانند تنگی کانال نخاع، دیسک‌های بین‌مهره‌ای و دردهای عصبی را کاهش دهد.
2. غیرجراحی بودن: این روش نیازی به عمل جراحی ندارد و به عنوان یک گزینه درمانی غیرتهاجمی برای بیمارانی که نمی‌خواهند تحت جراحی قرار گیرند، مناسب است.
3. زمان بهبودی کوتاه: بیماران معمولاً پس از تزریق می‌توانند به سرعت به فعالیت‌های روزمره خود بازگردند و زمان بهبودی کمتری دارند.
4. انعطاف‌پذیری در درمان: تزریق اپیدورال می‌تواند به عنوان یک روش درمانی موقت یا طولانی‌مدت استفاده شود و در صورتی که علائم بیمار برطرف نشود، می‌توان چندین بار تزریق را تکرار کرد.
5. تسکین التهاب: کورتیکواستروئیدهای مورد استفاده در این تزریق می‌توانند به کاهش التهاب در ناحیه آسیب‌دیده کمک کنند، که این موضوع به کاهش درد و بهبود عملکرد کمک می‌کند.
6. بهبود کیفیت زندگی: کاهش درد و التهاب می‌تواند به بیماران کمک کند تا کیفیت زندگی بهتری داشته باشند و بتوانند به فعالیت‌های اجتماعی و روزمره خود ادامه دهند.
7. سازگاری با دیگر روش‌های درمانی: تزریق اپیدورال می‌تواند به عنوان بخشی از یک برنامه درمانی جامع شامل فیزیوتراپی، داروها و روش‌های دیگر در نظر گرفته شود.
8. کاهش نیاز به داروهای مسکن: با کاهش درد از طریق تزریق اپیدورال، ممکن است نیاز به مصرف داروهای مسکن و ضد التهاب خوراکی کاهش یابد، که به نفع سلامت عمومی بیمار است.

عوارض جانبی تزریق اپیدورال

تزریق اپیدورال، مانند هر روش درمانی دیگری، می‌تواند با عوارض جانبی همراه باشد. در حالی که بسیاری از بیماران این روش را به خوبی تحمل می‌کنند و عوارض جانبی جدی را تجربه نمی‌کنند، اما مهم است که بیماران از عوارض احتمالی آگاه باشند. در ادامه به برخی از عوارض جانبی شایع و نادر تزریق اپیدورال اشاره می‌شود:

1. درد در محل تزریق: بیماران ممکن است پس از تزریق درد یا ناراحتی موقت در ناحیه‌ای که تزریق انجام شده است، تجربه کنند. این درد معمولاً خود به خود و در عرض چند روز کاهش می‌یابد.
2. کاهش موقت قدرت یا حس: برخی بیماران ممکن است احساس کاهش قدرت یا حس در ناحیه پاها یا دیگر نواحی بدن را پس از تزریق تجربه کنند، که معمولاً موقتی است و به تدریج برطرف می‌شود.
3. سرگیجه یا حالت تهوع: در برخی موارد، بیماران ممکن است پس از تزریق دچار سرگیجه یا حالت تهوع شوند. این عوارض معمولاً به‌سرعت برطرف می‌شوند.

عوارض جانبی نادر

4. عفونت: اگرچه نادر است، اما عفونت در محل تزریق می‌تواند رخ دهد. این عارضه ممکن است نیاز به درمان اضافی و در برخی موارد جراحی داشته باشد.
5. خونریزی: خونریزی در ناحیه‌ای که تزریق انجام شده، می‌تواند یک عارضه نادر باشد و معمولاً در افرادی با مشکلات خونریزی یا افرادی که داروهای رقیق‌کننده خون مصرف می‌کنند، بیشتر دیده می‌شود.
6. آسیب به اعصاب: در موارد بسیار نادر، تزریق اپیدورال می‌تواند به اعصاب آسیب برساند و منجر به درد مزمن، ضعف یا اختلال در حس شود.
7. واکنش آلرژیک: در صورتی که بیمار به مواد موجود در محلول تزریقی حساسیت داشته باشد، ممکن است واکنش‌های آلرژیک به وجود آید. این عوارض شامل کهیر، خارش، یا در موارد شدیدتر، آنافیلاکسی می‌شود.
8. نشت مایع مغزی نخاعی: در موارد نادر، نشت مایع مغزی نخاعی می‌تواند رخ دهد که ممکن است به سردردهای شدید و طولانی‌مدت منجر شود.

سوالات متداول

تزریق اپیدورال دیگر برای درمان چه بیماری هایی استفاده میشود؟

تزریق اپیدورال می‌تواند برای درمان بیماری‌های زیر استفاده شود:

1. دیسک کمر (فتق دیسک)
2. تنگی کانال نخاعی
3. سندرم درد عصب سیاتیک
4. آرتروز ستون فقرات
5. دردهای مزمن کمر و گردن
6. درد پس از جراحی ستون فقرات

این تزریق‌ها به کاهش التهاب و تسکین درد کمک می‌کنند.

تزریق اپیدورال از چه راه هایی انجام می شود؟

تزریق اپیدورال معمولاً از طریق روش‌های زیر انجام می‌شود:

1. تزریق در ناحیه کمر (اپیدورال لومبار): این روش رایج‌ترین نوع تزریق اپیدورال است که در ناحیه پایین کمر انجام می‌شود. بیمار در حالت نشسته یا درازکش قرار می‌گیرد و پزشک با استفاده از یک سوزن خاص، دارو را به فضای اپیدورال در ناحیه لومبار (کمر) تزریق می‌کند.
2. تزریق در ناحیه گردن (اپیدورال سروزیک): این روش برای تسکین درد در ناحیه گردن و شانه استفاده می‌شود. سوزن به دقت وارد ناحیه گردن می‌شود تا دارو به فضای اپیدورال تزریق گردد.
3. تزریق در ناحیه ساکرال (اپیدورال ساکرال): در این روش، تزریق در ناحیه ساکروم (پایین‌ترین بخش ستون فقرات) انجام می‌شود. این روش برای درمان دردهای زیر شکمی و لگنی مؤثر است.
4. تزریق در حین زایمان (اپیدورال زایمان): این روش برای کاهش درد زایمان استفاده می‌شود و معمولاً در مراحل پیشرفته زایمان انجام می‌گردد. دارو به فضای اپیدورال در ناحیه کمر تزریق می‌شود تا درد زایمان را کاهش دهد.

در تمامی این روش‌ها، پزشک با استفاده از راهنمایی‌های تصویری (مثل فلوروسکوپی یا سونوگرافی) ممکن است برای اطمینان از قرارگیری درست سوزن استفاده کند.

تزریق اپیدورال توسط چه کسی باید انجام شود؟

تزریق اپیدورال معمولاً توسط پزشکان متخصص، از جمله متخصصان درد و پزشکان بیهوشی انجام می‌شود. در کلینیک درد دکتر حمیدرضا سمیعی، فلوشیپ درد، این نوع تزریق‌ها تحت نظارت و با دقت بالای متخصصین مجرب انجام می‌شود. دکتر سمیعی با بهره‌گیری از دانش و تجربه خود در زمینه درمان‌های درد، از روش‌های مدرن و ایمن برای کاهش درد بیماران استفاده می‌کند.

این کلینیک به بیماران خدمات متنوعی ارائه می‌دهد که شامل تزریق‌های اپیدورال، تزریق دیسکوژل، مدیریت درد مزمن، و درمان‌های تخصصی دیگر است. هدف اصلی این خدمات، بهبود کیفیت زندگی بیماران و کاهش عوارض ناشی از درد است.

دیسک کمر چیست؟

دیسک‌های بین مهره‌ای، بخش‌های نرم و ژله‌ای شکل هستند که به عنوان بالشتک بین مهره‌های ستون فقرات عمل می‌کنند و از ضربات و فشارهایی که به ستون فقرات وارد می‌شود، جلوگیری می‌کنند. هنگامی که یکی از این دیسک‌ها دچار آسیب شود، می‌تواند به صورت فتق یا بیرون‌زدگی دیسک کمر شناخته شود. این وضعیت می‌تواند باعث درد شدید، ضعف عضلانی، بی‌حسی و حتی اختلالات حرکتی شود.

جراحی بسته دیسک کمر چیست؟

جراحی بسته دیسک کمر(PLDD یا Percutaneous Laser Disc Decompression)، یا به عبارتی “مینیمالی‌اینویزیو”، یک روش کم‌تهاجمی است که برای رفع فشار از روی دیسک آسیب‌دیده بدون نیاز به برش‌های بزرگ و جراحی‌های باز انجام می‌شود. در این روش، پزشک از طریق یک سوزن یا ابزارهای بسیار کوچک به محل آسیب‌دیده دسترسی پیدا می‌کند و بدون نیاز به باز کردن کامل محل جراحی، درمان را انجام می‌دهد.

مزایای جراحی بسته دیسک کمر

1. کمترین تهاجم به بافت‌ها: به دلیل کوچک بودن برش‌ها، آسیب به بافت‌های اطراف و عضلات کاهش یافته و زمان بهبودی سریع‌تر است.
2. کاهش دوره نقاهت: برخلاف جراحی‌های باز که ممکن است نیاز به چندین هفته استراحت داشته باشند، جراحی بسته معمولاً نیاز به زمان کمتری برای بازگشت به فعالیت‌های روزمره دارد.
3. خطرات و عوارض کمتر: جراحی‌های بسته عوارض کمتری همچون عفونت و خونریزی دارند و ریسک جراحی کاهش می‌یابد.
4. بیمارستانی کمتر: بیماران معمولاً نیاز به بستری طولانی‌مدت در بیمارستان ندارند و پس از مدت کوتاهی می‌توانند مرخص شوند.
5. عدم نیاز به بیهوشی عمومی: در بسیاری از موارد این جراحی‌ها تحت بی‌حسی موضعی انجام می‌شوند که خطرات مربوط به بیهوشی عمومی را کاهش می‌دهد.

انواع روش‌های جراحی بسته دیسک کمر

1. دیسککتومی پرکوتانئوس: در این روش، جراح از طریق یک برش کوچک و با کمک سوزن‌های خاص، بخشی از دیسک آسیب‌دیده را خارج می‌کند تا فشار از روی عصب‌ها برداشته شود.
2. آب‌درمانی: در این روش از جت‌های آبی برای کاهش اندازه دیسک استفاده می‌شود. این فرآیند به کاهش فشار روی اعصاب کمک می‌کند.
3. لیزر دیسکتومی: با استفاده از انرژی لیزر، بخشی از دیسک آسیب‌دیده تبخیر می‌شود و فشار روی عصب‌ها کاهش می‌یابد.
4. تزریق اوزون: اوزون به عنوان یک ماده ضدالتهابی به ناحیه آسیب‌دیده تزریق می‌شود و باعث کاهش التهاب و درد می‌گردد.

چه کسانی کاندید جراحی بسته دیسک کمر هستند؟

جراحی بسته دیسک کمر برای کسانی مناسب است که به دلایلی مانند بیرون‌زدگی دیسک یا فتق دیسک دچار درد شدید هستند و درمان‌های غیرجراحی مانند فیزیوتراپی و داروهای مسکن نتوانسته‌اند مشکل آن‌ها را برطرف کنند. به طور کلی این روش برای بیمارانی توصیه می‌شود که شرایط زیر را دارند:

• درد مزمن، شدید و مستمر در ناحیه کمر یا پا که به درمان‌های غیرجراحی پاسخ نمی‌دهد.
• ناتوانی در انجام فعالیت‌های روزمره به دلیل درد یا ضعف عضلانی.
• وجود فشار روی عصب‌های ستون فقرات که به طور مستقیم باعث درد یا بی‌حسی می‌شود.

مراقبت‌های بعد از جراحی بسته دیسک کمر

بعد از انجام جراحی بسته دیسک کمر، مراقبت‌های ویژه‌ای نیاز است تا بیمار به بهترین شکل بهبود یابد. برخی از این مراقبت‌ها عبارتند از:

1. استراحت نسبی: بیماران باید برای چند روز تا چند هفته استراحت نسبی داشته باشند و از انجام فعالیت‌های سنگین خودداری کنند.
2. فیزیوتراپی: برای تقویت عضلات اطراف ستون فقرات و بهبود عملکرد جسمانی، پزشک ممکن است جلسات فیزیوتراپی را توصیه کند.
3. اجتناب از بلند کردن اجسام سنگین: تا زمانی که پزشک اجازه ندهد، بلند کردن اجسام سنگین می‌تواند باعث بازگشت درد و آسیب به دیسک شود.
4. داروهای ضد درد و ضد التهاب: برای کنترل درد و التهاب بعد از جراحی، پزشک ممکن است داروهای مخصوصی تجویز کند.

عوارض احتمالی جراحی بسته دیسک کمر

اگرچه جراحی بسته دیسک کمر یک روش کم‌تهاجمی است، اما همانند هر جراحی دیگری ممکن است با عوارضی همراه باشد. برخی از این عوارض عبارتند از:

• عفونت در محل جراحی
• آسیب به عصب‌های اطراف
• بازگشت درد یا فتق دیسک
• واکنش‌های آلرژیک به مواد تزریقی یا داروها

جمع بندی

جراحی بسته دیسک کمر یک گزینه موثر و کم‌تهاجمی برای درمان دیسک‌های آسیب‌دیده ستون فقرات است. این روش با کاهش درد و بازگشت سریع‌تر به زندگی روزمره برای بسیاری از بیماران جذابیت دارد. اگرچه عوارضی نیز ممکن است وجود داشته باشد، اما با انتخاب پزشک متخصص و رعایت مراقبت‌های بعد از جراحی، خطرات به حداقل می‌رسد و نتایج بهتری حاصل خواهد شد.